دیروز توی اینستاگرام در حال نت گردی بودم که یک مطلب توجه من رو جلب کرد، عنوان پست این بود : «اگه با 10 سالگی خودت مواجه شدی چی بهش میگی» کمتر از 5 ثانیه نیاز بود که بهش فکر کنم و ناخودآگاه زدم زیر گریه... رفتم به 10 سالگی خودم، دقیقا یکی از بحرانی ترین سال های زندگیم... سوال این بود که اگه با 10 سالگی خودت روبرو شدی بهش چی می گی، جواب دادم اول محکم بغلش میکنم و هر چی در توانم باشه بهش محبت می کنم، نه از مدل محبت های آبکی... تلاش می کنم بهش بفهمونم که برای همیشه حامی تو خواهم بود و ثانیه ای تنهات نمی گذارم. در حال تصور دقیق جزئیات اون لحظه بودم که... یهو یادم افتاد یه نفر مظلوم تر از خودم هم هست که نیاز به محبت بیشتری داره، دلش صد ها برابر پر آشوب تر از اون بچه 10 ساله هست، فکرش صد برابر درگیر تر و قلبش صد برابر شکسته تر... بمیرم برای دلت مادرم